Crinan

17 juni 2017        zaterdag                             Crinan                   Logstand 1076

De weerberichten waren van de dag er voor en waren 3 á 4 Bft. ZZW. Ook hier géén 3G. We vertrokken om 5.30 uur en arriveerden om 10.30 in het Crinan Basin. Na een uur te hebben gemotord kwam de beloofde wind  waarbij we nog heerlijk en met de stroom mee hebben kunnen zeilen om voor 10.30 voor de kentering bij de sluis te kunnen zijn. Opvallend toch weer een paar zeilboten met veel pk’s, dus heel veel haast om de whirlpool in de “Dorus Mör” nog zoveel mogelijk te mijden.   Bij Loch Crinan kwamen we in de verte “Blue Lady van Hans en Ellen” tegen die vanuit Crinan vertrokken. We kregen geen response op onze VHF 16 oproep. Zij hadden eerder gekozen voor de rustiger route door The Clyde en het mooie Crinan Canal terwijl wij hadden gekozen voor de buitenom route. De argumenten waren toch wel dat wij i.v.m. weersomstandigheden meer tijd hadden, en dat we op de zuidwest eilanden naar alle waarschijnlijkheid nooit meer zullen komen.  Ook fietsend kunnen we het mooie Crinan Basin op een gemakkelijker manier ontdekken.

Studentes bedienden de omgekeerde zeesluis waarbij jezelf goed moest opletten bij afmeren in de sluis. Eenmaal aangemeerd toch weer Nederlanders met een huurauto die Schotland al voor 6e keer bezochten en ons vertelden over de documentaire over Crinan. Zij hadden nu alle BenB’s  gereserveerd omdat zij bespeurden dat Schotland steeds meer als vakantieland in trek is.  Om in contact te kunnen komen met de buitenwereld maakten we gebruik van een koffiehuis. Hier was internet tot hun sluitingstijd van 19.00 uur. Aan onze 3G toestellen hadden we niets want er was zelfs geen enkele G. Verschillende Schotten gesproken die weer iets vertelden over hun verblijf in Nederland. Nadien gedoucht in de nieuwe douch/toilet voorziening.

Het Crinan Canal werd in 1801 aangelegd voor een kortere maar zeker ook voor een veiliger vervoer tussen Glasgow en de Schotse Hooglanden. Op deze manier behoefden men niet om de langere en beruchte Mull of Kintyre (Paul McCartney).  Het 14 km lange Crinancanal  heeft 15 sluizen die men (gedeeltelijk)  zelf moet bedienen en als functie heeft om het zoete water wat afkomstig is van het regenwater uit de heuvels in het kanaal te houden. Vandaar dat wij bij binnenkomst een omkeerde zeesluis zagen, want in Nederland probeert men juist het zeewater buiten te houden. Het Crinan Canal ligt zo’n 30 meter boven zeeniveau en ongeveer vanuit het midden staan de sluizen tegenovergesteld.  Onze hersens waren overigens wel een tijdje bezig met dit te ontdekken omdat we naast de rare zeesluis ons ook afvroegen waarom er zoveel sluizen zijn op zo’n kort kanaal.

Door dit Crinan Canal gaan nu tegen een ruime vergoeding 2 á 3 duizend pleziervaartuigen.

18 juni 2017        zondag                 Crinan

We werden wakker met een nuttige regenbui (het Crinan Canal  moet toch op diepte blijven) en een antieke Puffer (vroeger voor het Crinan Canal gebruikt) die steenkolen verstookte om de stoommachine op gang te brengen voor een toeristenritje op maandag.  De vrijwilliger werkte vroeger in Den Helder en wist te vertellen dat de Puffer als goederenvervoerder van grote waarde was in WO2 omdat er gebrek aan olie maar een overvloed aan kolen was. Toen het droog werd de fiets gepakt omdat we naast bezienswaardigheden ook boodschappen moesten doen in een 5 km verder gelegen dorpje Lochgilphead waar een Spar gevestigd zou zijn. Dit winkeltje had een beperkt vers maar wel een ruim gesorteerd oud assortiment en was met haar brandstofpompen (ook LPG)  gericht op autoverkeer en vergeten boodschappen. Toch het noodzakelijke gekocht om elke vorm van de Beri Beri ziekte te voorkomen. In een licht regenbuitje en gehuld in onze Action regenponcho’s  het dorpje ingereden waar 400 meter een grote Coöp winkel was. Overwogen werd nog om de reeds aangeschafte producten terug te brengen.Verder fietsend langs het prachtige Crinan Canal wat gezien kan worden als de Vecht in het kwadraat, kwamen we een artistiek en idyllische plekje tegen. Gestopt en meteen een gezwaai vanaf de overkant. Wij hadden wel wat gemeen; wij fietsen in klapperend blauwe plastic zakken en hij als een zonderling in een artistiek onderkomen. Hij trok meteen zijn kleren uit en zwom door het ijskoude water met folder en pen boven zijn hoofd het Canal over. Hij was een Canadees met Schotse roots en zijn naam was MacIver. Familie van ManGiver?? Hij moest wel zo handig zijn want hij leefde zonder elektriciteit,  water en andere voor onze normale behoeften. Uiteraard had hij ook weer kennissen in Nederland. Hij maakte mooie dingen en hebben maar (achteraf jammer genoeg) een geschilderd kaartje voor £1 gekocht welke hij ook nog voor ons signeerde. Een echte kunstenaar, de een snijdt zijn halve oor eraf en de ander leeft afgezonderd van en in de natuur. Gewapend met de folder van MacIver zijn we verder gefietst over het jaagpad naar de andere zeesluis in Ardrishaig.

Hier een vrouwtje tegengekomen die in een dijkhuisje woonde met (gestapelde) stenen muren van 80 cm dik die toch wel veel kou afgeven. Ondanks de onbehaaglijkheid, hoge energierekeningen  en overheidssteun  kon het huis volgens haar man niet worden geïsoleerd. Zij hadden een caravan 40 km verderop waar geen verbinding was met de buitenwereld en waar haar kleinkinderen heerlijk konden spelen zonder de bekende schuifapparatuur. Hoe lang zullen ze nog komen??

Teruggekomen kwam er een boot van 10 meter langszij met 7 jongeren met een legerinstructeur die met zijn 14 jaar ervaring in deze omgeving de cadetten wel even het zeemansleven zou bijbrengen. Ondanks de overvloed aan zeer grote stootbillen duurde het een half uur voordat zij langszij lagen met  landvasten die qua hoeveelheid en dikte berekend waren op een orkaan. Na uitleg over het grindpad trokken zij steeds hun schoenen uit en hebben ze verder niet meer gehoord alsof ze getraind waren voor een onderzeeër.

We hadden het gevoel dat we enigszins opgesloten zaten en omdat we een verdere wandeling bergopwaarts niet zagen zitten besloten we maandag naar Oban te vertrekken.Om naar Oban te gaan een iets rustiger route nemen of de korte via de zeer beruchte en een van de ergste whirlpool van Schotland te nemen en wel de “Doris Mor”. Deze doorgang van ca. 500 meter heeft een stroomsterkte van 6 á 8 knopen en is net een whirlpool maar  voldoet niet aan de 1/12 regel (op- en afnemende regelmaat) maar is de eerste 2 uur het ergst. De beste tijd om te vertrekken is 1 uur voor HW Dover dus zou dat zijn 6.15 uur. Een Hollands jacht ging alvast in de zeekant geopende sluis liggen omdat de eerste schutting pas om 8.30 uur zou zijn en dus 9.00 op zee. Een 2 jachtensluis met  en een 5 tal wachtende boten.  Een buurman met een ligplaats in het Crinan Canal gaf aan dat we maximaal om 10 uur op het water moesten zijn om niet  alleen de Doris Mor maar ook de Sound of Luing, Sound of Insh  en de Kerrera Sound nog door te kunnen.